GRAUTUR

Jökulsárhlaup 2015

Lækjarbrú í Skorradal

Brú þarf ekki að vera stór eða tilkomumikil til að vera falleg. Hér er ein lítil, sem fékk upplyftingu í góðu veðri í vor.

Hvítá við Ferjukot

Þegar ég var barn að aldri ók faðir minn vöruflutningabíl tvisvar í viku á milli Raufarhafnar og Reykjavíkur, eftir hlykkjóttum og niðurgröfnum vegum, um erfiðar heiðar og yfir þröngar brýr. Þessi hér, brúin yfir Hvítá í Borgarfirði, við Ferjukot, var ekki nema tíu sentimetrum breiðari en bíllinn. Það voru sem sé ekki nema 5 cm beggja vegna út í handrið.

Ólíkt er rólegra við brúna er þegar hún var í þjóðleið. Skammt frá fundum við átta egg í hreiðri í skjóli undir rauðum hlemmi.

Gler

Per Lütken blés gler hjá Holmegaard, m.a. þennan öskubakka. Ég á öskubakkann sjálf, er búin að eiga hann lengi en hafði ekki hugmynd um hverrar ættar hann er fyrr en nú í morgun. Minnstu munaði að ég gæfi hann frá mér í Góða hirðinn þegar ég var í grisjunar ham en nú fær hann að vera hér áfram. Bleiki veggurinn er blekking.

Þessir vasar hafa einnig verið nokkuð lengi til heimilis hér. Því miður veit ég engin deili á þeim en einu sinni fann ég langt og ýtarlegt blogg úti í heimi þar sem var urmul af myndum af honum. Nú er ég búin að týna blogginu.

Ilmur græðandi vors

Í Botanisk hage í Osló gætir margra grasa - bókstaflega - og þau voru í marglitum blóma um miðjan maí. Á sama tíma hangir ekki lauf á íslensku tré. Veðurbarinn Íslendingur ætti að safna sér fyrir vorferð suður á bóginn þótt ekki væri nema yfir helgi. Það má fá flugfar á ósanngjörnu verði, sem sé fyrir tiltölulega lítið fé, ef maður er þokkalega fyrirhyggjusamur og skipuleggur sig snemma. Það er nefnilega eitthvað græðandi við gróður.

Annars hringdi í mig ungur maður í gær og sagði mér allt, hreinlega allt, um starfsemi UNISEF á Íslandi. Hann vildi þakka mér fyrir stuðninginn við samtökin um daginn þegar verið var að safna fyrir börnin í Nepal eftir jarðskjálftana. Ég vil gjarnan gefa án þess að mér sé þakkað fyrir það; mér fannst næstum óþægilegt að fá allar þessar vel smurðu, vel útilátnu þakkir. En svo fórum við að tala um gróðurinn og þá sagði hann mér af ösp sem hann sá niðri í bæ. Hann fann á henni brum og hún ilmaði!

Skúffubrotið

Þegar ég var í lyfjafræðinni fór ég einhverju sinni í verknám í Reykjavíkur apótek, sem þá var á horni Austurstrætis og Pósthússtrætis, virðulegt og fallegt apótek. Þar lærði ég að brjóta saman pappír þannig að úr varð skúffa. Ég var þarna að læra um töfluslátt, púðursprengingar í þurru vetrarlofti og granúleringu. Granúlatið, sem búið var til úr fínni púðraðri blöndu af lyfjaefni og fylliefnum, var sem sé sett í svona pappaskúffu áður en það var svo slegið í töflur. Ég gleymdi auðvitað aðferðinni alveg um leið. Mörgum árum síðar, kannski hálfum öðrum áratug, ákvað ég að hringja í lyfjafræðinginn sem kenndi mér brotið. Þá var hann byrjaður að vinna í heilbrigðisráðuneytinu. Ég hringdi og sagði deili á mér, fékk samband við manninn, sem hafði vitaskuld gaman að erindinu. Hann var ekki lengi að rifja aðferðina upp og við fórum í gegnum hana þarna yfir símalínuna. Síðan þá bý ég reglulega til nýja skúffu bara til að búa hana til og halda við vitagagnslausri þekkingunni. Í dag bjó ég til þessa: